Canım memleketim,
Memleketim, güzel memleketim. Kalleşin, kahpenin
ıssızda pusuya yatıp rahatını kaçırdığı günler yaşayan
memleketim. İçinde dünyada eşi benzeri bulunmayan insanımın
yaşadığı memleketim. İçinde sevgisi yüreklerinden taşan, gözyaşına
alışık insanımın yaşadığı memleketim. İçinde yoksulluğu
senin varlığına, huzuruna tercih etmiş olan güzel insanlarımın
yaşadığı memleketim.
Seni içinde yaşatan, seni yüreğinde yaşatan, senin sevgini
hücrelerinde bir kan gibi gezdiren insanlara sahip memleketim.
Senin denizini, rüzgârını, dağını, taşını, karını, yeşilini, dereni
tepeni, tozunu, toprağını, bir tek çakıl taşını bile canından çok seven
bu insanlar var oldukça sen de var, hür ve özgür olacaksın.
Ne günler gördün sen zifiri karanlıktan daha kara. Ne günler
gördün sen kalleşin, sahtekârın, hainin, satılmışın, sinsinin
pusudan çıktığı. Ne günler gördün sen emperyalistin, faşistin kınından
çıkıp çirkin yüzlerini gösterdiği. Ne günlerden ne aydınlık
şafaklara eriştin sen… Asla tasalanma, yüreğimizdeki sevgi
sensin. Biz ve sen ayrılmaz bir parçayız.
Unutma sen… Bu içinde yaşayan insanların, zamanı geldiğinde
hırsını, egosunu, aşkını, malını, evladını, sevdiği ve uğruna…

Devamı ” Sessizliğimle Dans ”